~οταν σε γνωρισα αρχισαν ολα μα οταν σε εχασα ολα τελειωσαν σαν να εζησα μονο για σενα..........και οταν εφυγες δεν αντεξα τον πονο..γιατι εμεινα χωρις σωμα..εχασα και την ψυχη οση ψυχη ποτε ειχα..αιμορραγουσα το αιμα εφευγε απο τις φλεβες μου το αιμα μου ειχε σφραγιστει με το δικο σου και τοτε λυθηκε και το εχασα μου πηρες την ζωη με εκτελεσες απο την αρχη απο την πρωτη στιγμη που καθρεφτιστηκα στα ματια σου το ηξερα οτι θα φυγεις το ηξερα απο την πρωτη στιγμη που σε ειδα πως μεσα απο εσενα θα χαθω..ειχα αναγκη την φωνη σου..ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ..να μου μιλας να με αγγιζεις..το ηξερα απο την αρχη πως δεν θα μου ανηκεις..οταν εφυγες το αιμα κυλησε απο τις φλεβες μου και χαθηκε ο πονος ηταν τοσο αφορητος που δεν καταλαβαινα γυρω μου κυκλοφορουσα οπως ενα φαντασμα μουδιασμενη απο τον πονο τα παρατησα ολα τιποτα δεν με ενοιαζε δεκαρα δεν εδινα αν θα ζησω..αφου δεν ζουσα..οπου ακουμπουσα ειχε αγκαθι απο κατω παντου υπηρχαν αγκαθια γυρω μου και πληγωνομουν για σε σκεφτομουν..συνεχεια..

! με τυραννουσε το μυαλο μου δεν ηθελα να δουλευει να θυμαμαι

! δεν αντεχα να στεκομαι οταν στεκομουν κοιτουσα μεσα μου και δεν το μπορουσα θα περνουσε πολυς καιρος μεχρι να το αντεξω πρωτη φορα κοιτουσα μεσα μου και ειναι πολυ δυσκολο να σου εξηγησω τι ειδα τι τερατα και τι θαυματα ειδα..

! σε επιθυμουσ περισσοτερο απο οσο αντεχα

! ξαφνικα με ειδα σαν ξενη οπως θα με εβλεπε ενας τριτος και τρομαξα απο το τι ημουν εγω

! πριν το παθεις το φοβασαι.. οταν σου συμβει κλεινεις τα ματια και αφηνεσαι..

! ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν οτι καποια στιγμη θα φοβηθω τοσο πολυ απο καποιο γεγονος που κατι θα σπασει μεσα μου και δεν θα νιωθω τιποτα μετα θα γινομουν ετσι κατι σαν πεθαμενη ζωντανη φοβομουν χωρις να το ξερω την τρελα δηλαδη..

! ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΖΩ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ

αμλετ * σαιξπηρ (μτφ χειμωνας..)

~Να ζεις. Να μη ζεις. Αυτή είναι η ερώτηση.
Τι συμφέρει στον άνθρωπο
Να πάσχει· να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές
από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος
Ή να επαναστατεί. Να αντισταθεί
στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων
Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο
Να κοιμηθείς και να κοιμηθούν
όλοι οι πόνοι που από αυτούς είσαι πλασμένος
Να μην ξυπνήσουν πια ποτέ. Αυτόν τον ύπνο
να εύχεσαι για σένα. Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς
Κι αν στον ύπνο σου έρθει ένα όνειρο;
Τι θα είναι αυτό το όνειρο; Μετά τον αιώνα του σώματος
ποιος ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα; Πώς ονειρεύεται
ο θάνατος; Σε πιάνει φόβος· αργείς
και ζεις. Και η πανωλεθρία διαρκεί ζώντας
από τη ζωή σου. Τελείωσε τον κόσμο εσύ
Τέλειωσε την ζωή σου. Αυτήν την στιγμή. Τώρα. Μ’ ένα μαχαίρι.
~Ποιος προτιμάει να ζει ρημάζοντας μέσα στον χρόνο
Να τον αδικεί ο ισχυρός να τον συντρίβει ο επηρμένος
να ερωτεύεται να εκλιπαρεί τον αδιάφορο να ανέχεται
την ύβρι της εξουσίας τη νύστα του νόμου
Να νικά ο ανάξιος τον άξιο. Που η αξία του η ίδια
Τον έχει από πριν νικήσει. Ποιος θα άντεχε
να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της ζωής να σέρνεται
να ερημώνει· να στραγγίζει ιδρώτας η ψυχή του
αν δεν ήταν ο τρόμος. Γι’ αυτό που στέκεται εκεί
Εκεί που αρχίζει ο θάνατος. Σ’ αυτήν την άγνωστη γη
Που σε κανέναν ορίζοντα μακριά κανείς. Ποτέ δεν είδε
Κι εκείνοι που ξεκίνησαν και φύγαν· ποτέ
δεν ξαναφανήκαν στην πύλη. Ο φόβος
ταράζει την θέληση και θέλεις
να είναι ο εχθρός σου γνώριμος παρά να δεις
να έρχεται καταπάνω σου το αγνώριστο. Η συνείδηση
μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε
μια λειτουργία θανάτου· δεν έχει όργανο για το άγνωστο
Άστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει την θαμπώνει
Η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα
Που γι’ αυτά γεννήθηκες. Μονάχα γι’ αυτά γεννήθηκες
Δεν τα τολμάς. Θρύβουν· χάνονται
Ποτέ δεν θα ονομαστούν πράξεις.

~Μακάρι να γινόταν κι αυτό το σώμα μου αυτή η ύλη η στερεή

να έρρεε. Να γινόταν ατμός αέρας τίποτα
Γιατί ο Ουρανός να αποστρέφεται ...να τιμωρεί κι από πάνω
αυτόν που αυτοκτονεί; Θεέ μου. Έρημος τι έρημος
είναι αυτός ο κόσμος. Σπόροι πρησμένοι
που σπαν και πετάγονται συνέχεια νέες φύτρες
συνέχεια γεννώντας και σαπίζοντας οργιάζει
αυτή η τυφλή βλάστηση. Καμμιά χρήση του κόσμου
δεν είναι καλή. Να βουλιάξει!
~ Τόσο την αγαπούσε, που αυτός ο μέγας ο αγέρωχος
Ικέτευε τον άνεμο να μη φερθεί σκληρά στο πρόσωπό της

~γιατί πρέπει να θυμάμαι;
Φθάνει. Όχι άλλο. Σώπα.

ο γλαρος ιωναθαν * richard bach

~μπορουμε να βγουμε απο την αγνοια να δουμε τους εαυτους μας σαν πλασματα κοντα στο τελειο με πνευμα και ικανοτητες μπορουμε να ειμαστε ελευεθεροι..

~επιλεγουμε τον επομενο κοσμο μας με βαση τα οσα μαθαινουμε σε αυτον εδω..αν δεν μαθουμε τιποτα ο επομενος κοσμος θα ειναι ιδιος με αυτον και θα χουμε να αντιμετωπισουμε τους ιδιους περιορισμους και τα ιδια δυσβασταχτα βαρη..

~δεν υπαρχει πουθενα αυτο που ονομαζουμε παραδεισο? οχι πουθενα δεν υπαρχει..ο παραδεισος δεν ειναι τοπος ουτε χρονος ειναι η τελειοτητα..

~για να πεταξεις τοσο γρηγορα οσο η σκεψη οπουδηποτε δηλαδη πρεπει να αρχισεις με την γνωση οτι εχεις ηδη φτασει εκει..

~ολα γινονται οταν ξερεις τι κανεις..

~καποια μερα θα το αντιληφθουν και καποια αλλη θα μπορεσουν να δουν αυτα που βλεπεις τωρα εσυ..συγχωρεσε τους και βοηθησε τους να καταλαβουν..

~η ελευθερια ειναι η ιδια η φυση της υπαρξης οτιδηποτε εμποδιζει αυτην την ελευθερια πρεπει να παραμεριζεται ανεξαρτητα απο το αν ειναι τελετουργια προκαταληψη η οποιουδηποτε αλλου ειδους περιορισμος..

~ο μονος αληθινος νομος ειναι εκεινος που οδηγει στην ελευθερια..δεν υπαρχει αλλος..

~αυτο ειναι το τιμημα που πληρωνεις οταν δεν σε καταλαβαινουν οι αλλοι..σε ονομαζουν θεο η διαβολο..

~το σωμα δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο την ιδια τη σκεψη..

~μην πιστευεις αυτα που σου λενε τα ματια σου οτι και αν σου δειξουν θα ειναι περιορισμος κοιταζε με την καλοσυνη σου βρες αυτα που ηδη γνωριζεις και θα μαθεις να πετας..χωρις ορια και περιορισμους

~καποια στιγμη ολοι μας δε φτανουμε σε ενα σημειο οπου τιποτα αλλο δεν μπορει να μας βοηθησει εκτος αποπ την πιστη μας στις ιδεες που αγαπαμε περισσοτερο..

~εκεινο που εχει σημασια δεν ειναι η μορφη που παιρνουμε αλλα με ποση ομορφια και αγαπη θα αποφασισουμε να την στολισουμε..